13 de febreiro de 2020

I am a rolling stone (o, en román paladino, culo de mal asiento)

 [A veces recuerdo que tengo un blog...]

Se acerca San Valentín: felicidades a todos los Valentines, Valentinas y bebedores de Ballantine's en general. 
Los escaparates de las tiendas se han llenado ya con globos chuchurríos en forma de corazón, conjuntos de ropa interior con encaje, purpurina, confeti y cosas rojas. Rojo por todas partes, como en la matanza de Texas. A tope de rojo. Viva el rojo. 
Nunca he celebrado esta fecha, porque el-amor-se-desmuestra-todos-los-días-y-no-solo-cuando-quieren-los-centros-comerciales-y-el-amor-no-está-en-este-tipo-de-celebraciones-sino-en-las-pequeñas-cosas, pero que conste que tampoco tengo nada en contra de ella. Allá cada uno con sus sentimientos, sus demostraciones y su pasión por los osos de peluche que abrazan corazones. 
En mi trabajo se ha organizado un concurso de cartas de San Valentín. Los miembros del departamento somos también los miembros del jurado, así que se supone que tenemos que leerlas y escoger una ganadora. Se ha repetido por activa y por pasiva que no se trata solo de escribir cartas siguiendo las convenciones del amor cortés, que cualquiera puede participar con una carta dirigida a un amigo, a un primo, a su dentista de confianza o a su perro.

[En resumen, que nos viene dando bastante igual quién está enamorado de quién, 
que lo único que queremos es que el alumnado escriba de una puta vez un texto más largo
que un mensaje de whatsapp, que luego vienen los exámenes y todo son llantos y crujir de dientes]


Ayer bajé a leerlas.

[Más que nada porque la fecha límite para votar era hoy por la mañana y ya sabéis, 
soy así de organizada]

Madremíadelamorhermoso.

Entre plagios sangrantes de películas, traducciones de poemas de Neruda que harían llorar al propio Google Translator y maquetaciones loquísimas a tope de purpurina, creo que nunca estuve tan cerca de sufrir un stendhalazo.

[Priometo mi voto al partido que proponga regular el uso indiscriminado de purpurina]

De verdad, una locura.

Al cabo de cinco minutos ya estaba tan empachada de tanto (intento de) poema, tanto cliché y tanto "you're my whole life" que hasta cerré los ojos un rato para reponerme de tanta intensidad. Mis compañeras, mientras, suspiraban y soltaban muchos "oy-oy-oy-oy" embelesadas. Yo pensaba en fumar, en lo que me quedaba por corregir para el día siguiente, en que me estaba molestando la bota izquierda en el dedo meñique...

Pensaba en que en ese preciso momento podía estar de vuelta en Santiago, buscando a mi Distracción de Ojos Azules y Voz de Narrador© por las calles. Pensaba en esa mañana que había pasado unos días antes pensando en si aceptar una vacante en casa o una vacante en Santiago, solo por intentar volver a verle. Pensaba en que había hecho bien quedándome en casa porque, a ver, que de viajar por Galicia adelante ya estoy cansada y que mi cuenta corriente no está para muchas tonterías. Pensaba en que por fin parecía haberme entrado algo de sentido común, escogiendo la opción más lógica y más mejor.

Pensaba, pensaba, pensaba…

Aunque no haya vuelto a tener noticias suyas desde aquella triste noche, pensaba en él, como pienso todos los putos días.  

 [Foto de calidad paupérrima que saqué disimuladamente para no tener que darles explicaciones a mis compañeras de porqué le estaba sacando fotos a las postales si supuestamente paso del día de San Valentín, que luego todo se vuelven cometarios del tipo "si es que al final, también a ti te hace ilusión"]

(*) Por si le interesa a alguien, voté como ganadora la carta de un alumno que no debió enterarse bien de la movida y le escribió a su tío para preguntarle si seguía yendo a misa los domingos. Sin “I love you”, ni purpurina, ni chorradas.


28 comentarios:

  1. Desde luego tú no te aburres en clase. Un beso

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. La verdad es que no. Soy una privilegiada que disfruta con su trabajo muchísimo.
      Gracias por venir

      Eliminar
  2. ·.
    Falarei, pero pouco.
    Me he reído por ese apoteósico final. Ese alumno debe ser un enviado del cielo, que por una vez da muestras que se preocupa por sus administrados.
    Lo otro que me gustó es ese ¡viva el rojo!, mejor incluso que ese ¡viva el vino!
    Por lo demás, esas postales quedarán como muestra de que el futuro ya ha llegado, y que es igual que el pasado.
    Un bico, maestra.

    LMA · & · CR

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Fala, fala, que sempre falas con moito xeito.
      ¿Te puedes creer que dicho alumno NO ganó? Nunca me he sentido tan indignada en la vida...
      Bicos mantendo a distancia recomendada. Grazas por vir, sempre

      Eliminar
  3. jajajaja se te echaba de menos...
    ¿al final quién ganó? ¿el despistao?
    Seguramente, si yo hubiese tenido que votar... me habría decidido por él también...
    Los que no se enteran o pasan de todo, por norma, me caen bien.
    Un abrazo grande.

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Pues, alucina, NO GANÓ ÉL, si no una carta llena de purpurina y corazones.
      Quise impugnar el resultado, pero mis compañeros me mandaron a pastar...
      Gracias por venir, siempre.
      Besos (manteniendo la distancia de seguridad)

      Eliminar
  4. Asomarme a tu ventana y empezar a sonreir y disfrutar de tu talento narrador y ese humor pelín negro que te gastas es todo uno.

    También hubiera votado por la carta al tío, porque a mí los tipos despistes y surrealistas me enamoran.

    ¿Cual hubiese sido tu reacción si tu añorado ojitos azules te regala un ramos de rosas con una tarjeta repleta de corazones rojos con purpurina?

    En las celbreciones de estos "eventos" comerciales tiendo a relativizar... Ni a favor ni en contra.

    El me regaló flores y yo cociné para él y le liberé ese día de sus tareas de "amo de casa".

    Besos, y gracias por hacerme reír siempre

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Me encanta tu día, de verdad.
      Mi ojitos azules está cerrado y finiquitado para siempre jamás de la forma más subrrealista (como ya es común en mi vida).
      Gracias por venir, siempre.
      Besos (manteniendo la distancia de seguridad)

      Eliminar
  5. ¡Ah! Era por eso lo de los globos corazón y los ceniceros corazón y las postalitas con corazones.

    Si no saben escribir que copien a neruda no es mala solución, que a estas alturas ya sabemos que ya está todo escrito y que algunos han dicho lo que queremos decir antes y mejor que nosotros.
    Le daría mi voto a algo original, pero aceptaría de buen grado el buen gusto en la copia.

    Cuando estrenaron la futurista peli "2001, una odise del espacio" ya nos enseñaron que la tecnología avanza y también que las relaciones humanas siguen igual. El "you're my whole life" se mantiene.

    Me sumo a la felicitación a todos los bebedores de Ballantine's en general. Y -fijatetu- si son de Chivas también

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Si es que al final no sé qué pretendemos, si ya está todo inventado, sea en rima consonante o asonante...
      Brindo por (y con) el Chivas.
      Gracias por venir, siempre.
      Besos (manteniendo la distancia de seguridad)

      Eliminar
  6. Eres genial.

    El noventa por ciento de mis Evas pasa de San Valentín...

    Un beso sin chorradas.

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Bravo por el dejarnos de chorradas. Brindo por todas tus Evas.
      Gracias por venir, siempre.
      Besos (manteniendo la distancia de seguridad)

      Eliminar
  7. Hola de nuevo.


    Probablemente el narrador siga con su vida extenuante de agenda apretadísima por trabajo, estudio, aficciones varias y vida social activa (en la línea de su personalidad de simpatía arrebatadora que incita al establecimiento de lazos humanos más o menos superficiales). Por lo tanto, de haber escogido Santiago seguramente habríais quedado, sí, pero también habrías vuelto a estar pendiente de él, a los le-escribo-yo-o-le-toca-a-él, al iría-con-segundas-eso-que-me-dijo, al me-está-mirando-o-me-está-taladrando y a lo peor de todo: derretirte ipsofacto al verle la cara de pillo y constatar que lo que sientes por él te domina y manipula igual que hace unos meses. Sería volver a aquellas sensaciones del pasado que todavía hoy estás pagando y enfrentarte a la parte más desagradable: él apenas se habrá acordado 2-3 veces de ti en este tiempo y su cabeza navega sin dolor. Además, la ciudad en sí misma también te habría recordado permanentemente a él. Sí, ya sé que esto te ocurre aún viviendo lejos y sin su huella en las paredes de bares y edificios que compartíais, pero lo de "ojos que no ven..." creo que te está protegiendo.

    Además, seamos honestos: a estas alturas está claro que el mozuelo no tenía ningún interés. Si acaso, juguetear y dejar salir el don de gentes del que ya te hablé en otros comentarios de octubre. Sin malas intenciones, seguro, pero dejando víctimas igualmente.

    En conclusión, me alegro de que hayas elegido tu ciudad o, dicho de otra manera, que hayas elegido avanzar aunque vaya muuuuuy lento. No conozco otra vía para renacer.

    Un beso.

    P.D.: ¿te sigue doliendo encontrarte ESE vestido en tu armario?

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Querid@ Álvarez, creo que a ti xa non teño moito máis que dicirche ;)
      Cando veña o verán e poña de novo ese vestido, xa che contarei (sempre que me siga collendo no corpo, que o confinamento fixo estragos...).
      Bicos grandes

      Eliminar
  8. San Valentín deberían ser todos los días, yo paso de esa fecha.

    Un beso.

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Al final, todos los días son iguales a todos los demás.
      Somos nosotros los que les damos la importancia.
      Vivan todos los días de San Valentín, los 365.
      Gracias por venir, siempre.
      Besos (manteniendo la distancia de seguridad)

      Eliminar

  9. Qué bueno que a veces recuerdes que tienes un blog. Yo que me alegro, aunque haya tardado en venir.

    Escribir a su tío para saber si sigue yendo a misa me parece muy tierno. De todos modos, por los oy-oy-oy de tus compañeras intuyo que no fue la carta ganadora. Por cierto, ¿de qué edades son esos alumnos?

    Por favor, no tardes tanto en volver a publicar

    Biquiños

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Soy profesora de adultos, así que creo que tenemos de todo desde los 18 hasta los ?? años.
      Y no, no ganó esa carta. Menudo tongo.

      Gracias por venir, siempre.
      Bicos (manteniendo la distancia de seguridad)

      Eliminar
  10. Aynsssssss

    Si vuelvo a nacer yo quiero una profe como tú...
    Y repetir cada año

    Je.

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Créeme: NO quieres una profesora como yo.
      Ni tú ni nadie, sinceramente.
      Gracias por venir.
      Besos (manteniendo la distancia de seguridad)

      Eliminar
  11. Elegiste muy bien a quién dirigías tu voto ;)
    Saludos.

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Creo que por primera vez en mi vida tuve claro el voto en unas elecciones.
      Gracias por venir.
      Besos (manteniendo la distancia de seguridad)

      Eliminar
  12. Respostas
    1. En eso ando, intentando concentrarme en algo, pero parece que el confinamiento no le está sentando nada bien a mi más mermada capacidad de concentración...
      Gracias por venir, siempre

      Eliminar
  13. Lo de que tiene un fideo travieso es para nota eh....

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Si mi supervivencia dependiera de mi capacidad de concentración, no habría llegado ni a perder los dientes de leche. Es parte de mi encanto (o algo así)
      Pero no me negarás que era un buen giro argumental...

      Eliminar
  14. Pues planteas un panorama bastante triste.
    Cuando escucho en la televisión a esos románticos que dicen con ojos arrobados "te amo" se me ponen los pelos de punta (bueno, es una forma de hablar)

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. No sé si triste o resignado... o tremendamente pesimista.
      Creo que fluctúa en función del día (y de quien me lea).
      Besos con ojos arrobados

      Eliminar

Fala!